Viaxe a Cuba, 1ª parte febreiro 2020

Esta viaxe a Cuba comeza 8 de febreiro 2020 e remata o 28 do mesmo mes.

Esta viaxe divídese en dúas partes, a primeira parte contámosche dende o principio, a chegada á Habana a Viñales, e a segunda parte o que imos visitar é Cienfuegos, Playa Girón, Matanzas e de novo a Habana

Foron 20 días intensos, e como non eran moitos, eliximos cidades e vilas que puideramos coñecer e desfrutar, sen perder tempo, e tendo en conta que os desprazamentos eran un caos. Seguimos o mesmo plan que noutras viaxes, tres dias nunha vila ou cidade e ao cuarto mudar de lugar, agás na Habana, xa que estivemos 8 dias en total. Ao chegar foron cinco días seguidos, sabiamos que unha amiga estaba en Cuba, que regresaba a España neses días, e non podiamos deixar de vernos, acordamos reunirnos na Habana, foi xenial, e logo volvemos á Habana, onde estivemos tres días antes de regresar a España.

Chegamos ás sete da tarde hora local, tiñamos o hotel preto do centro, tivemos un pequeno susto, porque cando chegamos a recepción había un bo rebumbio, soubemos que non había auga nos cuartos, pero iso non nos afectou xa que a auga chegaba ata o segundo piso e o noso cuarto estaba no segundo e polo tanto tiña. Uff!

Como xa era tarde cando saímos do hotel fomos a un bar para recuperar forzas, facían unhas nove horas de voo e pola hora non había moitos lugares abertos, ceamos ben e despois de cear, demos unhas voltas pola zona, despois retirámonos para estar ao día seguinte en boa forma.

Duchámonos e saímos á rúa para coñecer a cidade e cambiar cartos, é outro mundo. A Habana divídese en catro partes: A Habana Vella, Centro Habana, Vedado e Miramar

Billetes que utilizan os cubanos CUP

No país hai dous tipos de moeda, a CUC (moeda en peso convertible cubano destinada aos turistas) e a CUP (Moeda nacional destinada aos locais).

A primeira foto, no restaurante onde ceamos

No centro da Habana atopas rúas accidentadas, ritmos de rumba de tambores afrocubanos por todas partes e edificios antigos que nos permiten imaxinar os seus días de gloria pasados. Unha cidade que se esborralla nalgúns barrios, con fachadas coloridas, nenos xogando nas rúas, cheiros a froita tropical, lixo ...

A Habana ten unha arquitectura moi especial. Desde o eclecticismo que nos deixou a época colonial ata unha espléndida modernidade, porque ás veces sorpréndeste ao atopar, por exemplo, edificios Art Deco no medio da Habana, que lle dan unha magnificencia…

O centro vello conserva unha interesante mestura de monumentos barrocos e neoclásicos, así como un conxunto homoxéneo de casas con soportais, balcóns, varandas de ferro forxado.

O centro da Habana é o Capitolio Nacional, o edificio máis espectacular da Habana ten unha cúpula máis grande que a do Capitolio de Washington, coroada por unha réplica de bronce da estatua de Mercurio de Giambologna. No seu interior alberga unha impoñente estatua da República e unha réplica dun diamante de 24 quilates cunha curiosa historia. Hoxe é a sede da Academia Cubana de Ciencias e da Biblioteca Nacional de Ciencia e Tecnoloxía. É o quilómetro cero desde o que se calculan todas as distancias de Cuba.

Sublime escultura de bronce laminada en ouro de 22 quilates, a estatua da república, que simboliza a mítica virtude tutelar das persoas e do traballo

Estivemos dando uns paseos e decidimos ir ao Museo da Revolución.
Á entrada do museo hai un fragmento da antiga muralla da cidade, así como un tanque SAU-100 que foi usado por Castro durante a invasión da Bahía de Cochinos de 1961.

Nas case trinta salas do museo hai documentación, cartas, mapas, planos e maquetas, pero tamén obxectos persoais da guerrilla. Desde un cabelo de Guevara ata uniformes cutres.

Homenaxe aos mandos, triloxía da revolución: Fidel Castro, Camilo Cienfuegos, Ernesto "Che" Guevara

Despois do museo fomos á zona da catedral e pola tarde achegámonos ao paseo marítimo.

A praza da Catedral é a máis uniforme das catro principais prazas coloniais da Habana Vella. Esta praza é un auténtico museo do barroco cubano, xa que todos os edificios nela, incluída "La Catedral" , son do século XVIII. Nesta praza conflúen as rúas de Empedrado e San Ignacio, chamándoa antigamente a Praza "da Ciénaga" porque as augas que percorrían a cidade para desembocar no mar chegaron a ela e quedaron inundadas coas mareas.

Na foto mirando para a catedral á súa dereita está o Palacio do Marqués de Augas Claras. Foi construído en 1775, ten un marabilloso patio andaluz. Na súa fonte, rodeada dunha exuberante vexetación, nadan varias tartarugas fotografadas por miles de viaxeiros, hoxe en día é un restaurante "El Patio".

" El Patio".

A Praza da Catedral é unha das prazas máis fermosas da Habana, chamáronme especialmente a atención as mulleres cubanas que sempre están alí vestidas co típico vestido cubano e fumando un bo puro mentres lle len as cartas a algún turista insospeitado. Achegueime a elas e querían ler as miñas mans e tirarme as cartas

Despois de estar na zona da catedral, dirixímonos cara ao paseo marítimo, o famoso Malecón, que comprende unha ampla avenida de seis carrís e un muro moi longo que se estende por toda a costa norte da capital cubana durante oito quilómetros. Este é un dos puntos de encontro favoritos para amantes, poetas, trobadores, filósofos e pescadores. É parte da vida de todos os cubanos sentarse a degustar unha cervexa fría coa familia e amigos unha tarde de verán

E á última hora da noite achegámonos á La Bodeguita del Medio, está a un paso da catedral, os prezos son caros, como era de esperar. Un mojito pode custar 6 CUC, uns 6 euros, cando noutros lugares os atopas por 4 ou incluso 3,5. Non obstante, a bebida é boa e pensamos que pagaba a pena pagar eses cartos extra para experimentar o clásico mojito en La Bodeguita del Medio, eloxiado incluso polo propio Ernest Hemingway. Desde entón, personaxes relevantes do século XX, e agora o XXI, non deixaron de pasar polo bar- restaurante entre eles: Gabriel García Márquez, Joan Manuel Serrat, Agustín Lara, Pablo Neruda, Ernest Hemingway, Nicolás Guillén, Joaquín Sabina, etc. É unha "fábrica" de mojitos...
Hemingway escribiu sobre o lugar: "My mojito in La Bodeguita, my daiquiri in El Floridita", referíndose ao outro famoso bar da Habana, o Bar Floridita. No que non puidemos entrar porque había sempre tanta xente que foi imposible, está pendente para outra viaxe.

Non podes deixar de ir á Fortaleza de S. Carlos da Cabaña, está situada nun outeiro do lado leste do porto da Habana, no Parque Histórico Militar Morro-Cabaña. Esta colosal fortificación erixiuse no século XVIII, entre 1763 e 1774, co propósito de cubrir un punto débil nas defensas da cidade.

Esta impresionante fortaleza mantivo a raia os invasores, sobre todo ingleses, durante séculos, aínda que no XIX algúns patriotas cubanos foron alí asasinados polos escuadróns de fusilamento. É interesante saber que Machado e Batista utilizárona como prisión militar e que, despois da revolución, Che Guevara instalou o seu cuartel xeral dentro das murallas. Hoxe restaurouse para o turismo e podes pasar como mínimo un día visitándoa. Xunto a ela atoparás bares, restaurantes, tendas de recordos e un estanco onde encontrarás o cigarro máis grande do mundo.

A Fortaleza de San Carlos da Cabaña tamén alberga o Museo de Fortificacións e Armas e o Centro Cultural Casa do Che en La Cabaña. Neste lugar, todos os días ás 21:00 horas, celébrase a cerimonia do disparo de canón, onde actores vestidos con uniformes militares do século XVIII recrean o disparo dun canón sobre o porto da Habana, que foi un sinal (ata 1850) do peche das portas da muralla da cidade.

En febreiro é a Feira Internacional do Libro e a súa sede está tamén na fortaleza, coincidimos moi ben e tivemos a oportunidade de vela.

Se miras a foto podes ver a punta dun canón e ao fondo a cidade e como destaca o capitolio .

A principal arteria da cidade, o Paseo do Prado, comezou a construírse en 1772 e é unha rúa de dobre sentido de case un quilómetro de lonxitude. Na súa parte principal ten un parque boscoso que divide ambas as estradas. Permite ao transeúnte gozar do paseo, protexido do intenso sol cubano. Segue a ser un lugar central na Habana dende o que se ve o colosal Capitolio levantándose dun lado. Esta zona é unha das máis concorridas, porén a calma é unha das súas características fundamentais. Moi pronto se converteu no bulevar preferido polas familias aristocráticas da Habana para construír as súas mansións.

Rúa Paseo do Prado e os seus edificios

A ambos os dous lados do paseo do Prado hai importantes edificios, sociedades recreativas, teatros, hoteis, cines, centros comerciais, mansións do máis diversas de estilos eclécticos como o Gran Teatro da Habana, o Payret Theatre Cinema, os hoteis de Inglaterra e o Telégrafo, Praza e Sevilla, o Capitolio da Habana, a Sociedade asturiana ou o Casino español.

Declarado Monumento Nacional en 1981, o Hotel Inglaterra é un símbolo arquitectónico e decorativo da Habana no século XIX.

Ao redor do Hotel Inglaterra, en horas punta, amoreábanse unha chea de turistas, mozos e maiores, xa que era un lugar que tiña Wi-Fi, o único xeito de conectarse, pero para iso había que mercar tarxetas, que non eran caras, pero que se consumían rapidamente. Había un centro legal para mercalas, cun prezo fixo, dende 1 CUC, e tendas que as vendían máis caras. Mesmo pagamos a xente nova pola rúa que nos vendía os seus datos, toda unha "pillaxe". É dicir, non era doado atopar un lugar con wifi para poder falar coa familia e amigos, así que visitabamos este hotel con frecuencia, polo menos unha vez ao día, xa que estaba preto do noso, parabamos cando volviamos ou cando saïamos a ver a cidade.

A dous pasos do Hotel Inglaterra está o Gran Teatro da Habana "Alicia Alonso", un edificio neobarroco no que se atopa o Centro Galego, construído entre 1907 e 1914. O Centro Galego orixinal construíuse ao redor do teatro Tacón, que foi inaugurado en 1838 con cinco bailes (enmascaradas) de entroido. Palacio construído pola Comunidade galega de Cuba, considerado unha das obras deste tipo máis importantes realizadas neste país. Dende 2016 coñécese este fermoso conxunto como Complexo Cultural Alicia Alonso.

A súa fachada está ricamente decorada con esculturas e outros adornos en mármores e bronces que fan deste edificio un monumento ao eclecticismo con matices neobarrocos, sinalando unha certa intención do arquitecto de reescribir as características representativas do barroco cubano. Na súa fachada, catro esculturas de mármore branco representan a Caridade, a Educación, a Música e o Teatro. Está cheo de historia sobre Galicia, co escudo e inscricións galegas.

Exterior

Interior

Moi preto do teatro Alicia Alonso está o antigo Centro asturiano. Fundado en 1886, o Centro asturiano foi unha das asociacións de axuda e axuda mutua máis importantes para os inmigrantes asturianos. Transmite claramente o poder económico, a influencia e o prestixio que chegou a ter a colonia asturiana en Cuba. No seu mellor momento, o Centro asturiano contaba con máis de oitenta mil membros.

Foto sacada dende o antigo Centro Galego, á esquerda o Centro Asturiano.

A praza da Revolución, outro lugar a destacar. O nome da praza era anteriormente Praza Cívica, Fidel Castro ordenou levantar un famoso mural nas paredes do Ministerio do Interior en homenaxe a Che Guevara, falecido había anos en Bolivia. Máis tarde, ben entrado o século XXI, levantouse un novo mural en homenaxe a Camilo Cienfuegos, outro compañeiro de Fidel e Che durante a Revolución cubana.

Camilo Cienfuegos no Banco Metropolitano

Che Guevara na parede do Ministerio do Interior.

Deixamos A Habana ao quinto día de estar alí, xa que antes de regresar a España temos que volver a ela, seguirémolo contando ao final da nosa viaxe coa despedida desta gran Illa.

A seguinte parada foi na provincia de Pinar del Río, no Valle de Viñales. Alugamos un cuarto con baño, na casa de Otoniel e Rosy. Acolléronnos marabillosamente dende o primeiro momento, explicáronnolo todo sobre Viñales e os seus arredores, organizáronnos un paseo ao Val do Silencio cun guía. Hai opcións de ir a cabalo pero optamos por facelo camiñando, nun paseo dunhas 5 horas, e tamén nos axudaron a planificar toda a estancia en Viñales, con consellos moi útiles. O cuarto era moi agradable e moi limpo e a casa, cunha fermosa terraza, estaba a poucos minutos a pé do centro. Que delicioso almorzo pola mañá !!! Sentímonos como parte da súa familia e axudáronnos a facer a nosa estancia marabillosa. Tamén nos axudaron a contratar un coche para achegarnos a un Cayo, concretamente fomos a Cayo Jutía.

Foi a primeira vez que fomos a unha casa vivindo cos propietarios, unha boa experiencia e a convivencia moi agradable, a partir de aquí xa non contratamos hoteis. Rosy era veterinaria e Otoniel enxeñeiro de minas, pero era mellor para eles economicamente alugar parte da súa casa que traballar nas súas carreiras profeisonais, démonos de conta de que, en Cuba, profesións moi valoradas teñen soldos do estado baixísimos, por iso moitos cubanos buscan acercarse ao turismo,xa que ao pagar prezos máis altos permite obter mellores beneficios. Coñecemos médicos que preferían traballar de taxista, máis rendible que a súa profesión. Tamén falamos cun mozo, químico, que traballaba como guía dun parque botánico particular, en vez do como químico para o estado, e gañando moito máis. En resumo é preferible un traballo non especializado no turismo que unha carreira profesional especializada.

Viñales é un val declarado Patrimonio da Humanidade pola UNESCO dende 1999, unha paisaxe exclusiva encravada na serra dos Órganos, onde se poden ver os famosos mogotes, pequenas montañas escarpadas de pedra de calcita con picos redondeados, un lugar perfecto tanto se es amante da escalada coma se queres contemplar as emblemáticas plantacións de tabaco cubano. A zona de Viñales é o maior produtor de tabaco de toda Cuba, polo que non poderás perder unha das súas moitas fábricas, onde non só visitarás as plantacións senón que aprenderás todo o proceso que seguen os famosos charutos da Habana.

Probando un puro despois da explicación de como o rodan e o seu acabado final

Visitamos un xardín botánico, onde podes gozar das variedades tropicais de flores e árbores típicas e raras da rexión, así como dalgún visitante esporádico dos máis adorables: os colibrís. E foi cando coñecemos o guía, que era químico reconvertido.

Tamén aproveitamos para coñecer un cayo, como mencionei fomos a Cayo Jutía, un lugar espectacular e salvaxe, este cayo está afastado das rutas turísticas e non pola distancia senón polo lamentable estado da estrada. Podes tardar dúas horas ou máis en completar 60 km.

Fomos cunhas turistas húngaras, nun Chevrolet, aconselláronnolo os anfitrións. A viaxe foi moi curiosa, paramos a buscar gasolina e o taxista díxonos que todas as reparacións do coche as facía el mesmo, non tiña o depósito, usaba unha garrafa que encheu de gasolina e ía directamente ao motor. Non era a primeira vez que falabamos disto, en Cienfuegos noutro taxi, no medio da estrada detivérono para preguntarlle se aínda estaba pensando en vender un motor. As reparacións de coches fanas os donos ou entre amigos, todos saben mecánica.

Cayo Jutía e o noso taxi

A paisaxe e a escasa afluencia de turistas, constitúen un escenario ideal para aqueles que queren desconectarse da civilización e fuxir da masificación turística, poderás admirar a beleza de numerosos manglares ao longo de toda a costa..

Pasamos o día e volvemos a Viñales, unha ducha e logo a idea era ir a unha cafetería a tomar un mojito pero cal foi a nosa sorpresa que ao chegar á praza atopamos música, estaban de festas: o ben que bailan os cubanos, como se moven, foi xenial!

Escoitando ao grupo